تونس الگوی ما نیست. شاهنامه تونسی‌ها هم آخرش خوش است!

چند روزی است دائم‌النق‌ها، ما را خفه کرده‌اند با این ترجیع‌بند که «تونس تونست، پس چرا ما نتونستیم؟». یک نفر نیست به این نق‌نقوهای عزیز بگوید کاری را که تونسی ها انجام دادند، ما 150 سال پیش انجام داده‌‌ایم. مقایسه انقلاب تونس با جنبش سبز ایران یک قیاس مع‌الفارق است. آنها برای یک چرخ دستی و قدری نان انقلاب کردند. انقلاب آن‌ها را می‌توان با مشروطه اول ایران مقایسه کرد. چیزی که تونسی‌ها امروز به‌دست آورده‌اند همان عزل عسگر گاریچی است که اجداد ما هم در نهضت مشروطیت برای آن قیام کردند.

در کجای دنیا با انقلاب دموکراسی را به‌دست آورده‌اند؟ برای فرانسویان بیش از یک قرن طول کشید تا دموکراسی پایدار را به‌دست بیاورند. یک قرن پر از انقلاب و کودتا و اعدام و البته پر از تفکر و کتاب و شعر و شعور. اگر چه ما در اواخر راه هستیم، ولی هنوز زمانی تا پایان کار باقی است.

بیائید اینقدر مانند پیرزنان نق نزنیم. فراموش نکنیم که انقلاب کردن فقط قسمت راحت ماجراست. اگر همه مردم در به دست آوردن آزادی با ما همنوا نباشند، صدبار هم که انقلاب کنیم،بی فایده است. یک دیکتاتور رفته و یکی دیگر آمده. مظفرالدینشاه می‌میرد و محمدعلیشاه می‌آید. احمدشاه به فرنگ تبعید می‌شود و رضاشاه کودتا می‌کند. نتیجه ندارد. فقط اسم‌ها عوض شده‌اند. دیکتاتوری همان دیکتاتوری است.

خواسته ما این بار عزل عسگر گاریچی نیست که از تونسی‌ها عقب مانده باشیم. خواسته ما این است که ظرفیت دموکراسی را پیدا کنیم. سال‌ها پیش، یکی از سفیران انگلیس در ایران به دولت متبوعش نوشت :«مردم ایران تا چهار نسل دیگر هم ظرفیت دموکراسی را ندارند.» امروز چهار نسل از آن زمان گذشته است. می‌خواهیم بدانیم ظرفیت دموکراسی را پیدا کرده‌ایم یا هنوز برای همدیگر شکلک می‌کشیم؟

توضیحات تصویر: تصویر موجود در این صفحه توسط Jeanne-Louise نقاشی شده است. این تصویر هم اکنون در مالکیت عمومی قرار دارد. چرا که از تاریخ مرگ مالک معنوی آن بیش از 70 سال می گذرد (برای اغلب کشورهای جهان)